Lo vielh conta l’istòria.

Un còp i aviá un ange, brave e sabent entre tots, que s’apelava Azazel. Viviá urós dins lo Paradís, al mitan de sos
companhons ailats. Mas un jorn plen d’orguelh, se creguet tant poderós coma son Mestre e se revoltet. Per lo punir,
l’Eternal lo gitet d’amonaut e lo barret dins lo Ròc d’Infèrn.


Lo viatge de Guilhèm

Dempuei aquel jorn, amb los anges maudichs coma el, Azazel amassa dins son reiaume sombre l’aur e las peiras
preciosas que fan commetre tant de crimes als abitants de la terra. E, chasca annada, son tesaur s’aumenta de tots los bens que los òmes an mal aquesit pendent los dotze mes.
Chasque ser de Nadal, del mentre que tillan los dotze còps de la miejanuech, la caverna se drueba, e l’òm pòt entrar dins la gròta enfadada e n’emportar tot çò que plai. Mas malur a lo que se laissa esblauvir pel tesaur d’Azazel ! Los dotze còps tillats, lo rochier se tòrna barrar, e l’imprudent que s’es laissat préner deven la preja dels maudichs.
Chasca annada daus malurós se fan atrapar, e aqueste ser, segur, n’i aurá ben quauqu’un, a cort d’argent, que vendrà
assajar de s’enrichir al ròc d’Infèrn.

Margareta PRIOLO, « Guilhaume sens paur », Contes del Mairilhier, Brive, 1915