Lo bestiau, òm zo vei ben sovent, manca res mas de la paraula. Mas parla pas. Lo bon Dieu e la Senta Verge z'an volgut aitau, qu'autrament s'auviriatz pus sus terra.
E pertant lo bestiau a lo drech de parlar, 'na nuech dins l'annada. Quò es la nuech de Nadau, en sovenir d'aquela nuech que l'Enfant-Jesús naissiguet dins 'na grepcha, e que lo buòu e l'asne l 'achauravan de lor alen en bufar apres son pitit còrs. Mas quò es 'na chausa que seriá pas bon d'auvir . E ben far atencion de pas anar a l'exprès dins l'estable per escotar çò qu'an a dire las vachas mai los asnes !
Un còp, quò era pas tant lonh d'aquí, dau costat d'a Lemòtges, i aguet un òme, a si fòrt de zo li contar, que volguet saber, per èsser ben segur. Lai anet. La mieg-nuech aguet pas sonat, vai mas auvir un buòu que disiá a l'autre :
- Duerm, que deman portarem nòstre mestre au cementeri.
Es-quò la paur que n'aguet ? Tornet dins son liech coma poguet, e l'endeman era mòrt.
Marcelle DELPASTRE, Contes Populaires du Limousin,
préface de Robert Joudoux, , Lemouzi n°66, Tulle, 1978
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire